Pokrótce o języku hebrajskim i alfabecie

Pierwszy etap w nauce języka hebrajskiego - poznawanie liter - jest zarazem jednym z najtrudniejszych etapów w nauce całego języka, szczególnie dla tych, którzy mówią językami europejskimi. Litery hebrajskie różnią się zasadniczo od liter łacińskich.

Inaczej niż w języku polskim, teksty hebrajskie piszemy od prawej strony do lewej. Dodatkową, bodaj największą komplikacją jest fakt, że w zasadzie wszystkie litery w języku hebrajskim oznaczają spółgłoski, nie zaś samogłoski. Do zaznaczenia wokalizacji używa się odpowiednich znaków diakrytycznych (nikud w języku hebrajskim), znaki te są pisane zazwyczaj pod literą, czasem ponad nią, a niekiedy i w środku litery. Jednym z najpoważniejszych problemów dla uczących się języka hebrajskiego jest fakt, iż przeważająca większość książek, gazet i czasopism ukazujących się w tym języku nie zawiera wcale tych znaków. Zatem warto, żeby uczący się hebrajskiego przyzwyczaił się od samego początku czytać po hebrajsku bez znaków diakrytycznych. Należy podkreślić, że w języku hebrajskim w większości słów (chociaż nie we wszystkich) akcent pada z reguły na ostatnią sylabę.

Sam system wokalizacji w języku hebrajskim jest bardzo trudny. Każda samogłoska, np.: a, e, o, posiada kilka znaków diakrytycznych, które ją określają. Zasada, według której należy wybrać odpowiedni znak, jest skomplikowana i można ją poznać dopiero na dalszym etapie nauki języka.


Za: Sh. Ronen, M. Sobelman, Samuczek języka hebrajskiego, Warszawa 2006